Lieve Renske
Iets meer dan een jaar ben ik ‘onder behandeling’ bij jou. Ik heb al eerder dingen aangegeven die veranderd zijn maar ik denk dat het tijd is voor weer een update.
Inmiddels is de frequentie dat ik bij jou kom wat afgenomen, zeker ook omdat ik op jouw advies naar een Osteopaat gegaan ben. Tijdens jouw behandelingen liepen we tegen een aantal (fysieke) grenzen op en dat is gezien wat er nu bij de Osteopaat gedaan wordt ook niet gek. Maar dit is een zijweg, door jouw behandelingen is er weer zoveel veranderd de afgelopen maanden. Om te beginnen mijn blaasprobleem…en dat was echt een megaprobleem ik ging ongeveer 20 keer op een dag naar de wc…ik had permanente aandrang op mijn blaas. Ik hoefde maar een bordje wc te zien of langs een wc te lopen en ik moest , daarbij beperkte het mij ook, ik zag er vaak tegenop om ergens heen te gaan ‘want wat als ik nou geen wc kon vinden’. We zijn gestart met een ptsd behandeling om aan te durven niet direct naar de wc te gaan bij aandrang en daarbij met blaastraining, ik ben echt de eerste maanden ‘op de klok’ naar de wc gegaan en mijn eerste triomf was met een vriendin naar de stad gaan en terwijl zij zei ‘ik moet even naar de wc’ ..zeggen …nee hoor ik hoef (nog) niet. Of laatst nog een collega bij het buitenspelen die zei ‘als ik nu eerst even naar de wc ga, dan kan jij daarna nog even voor we naar binnen gaan. Waarop ik zei ‘o maar ik hoef niet hoor’ en dan 2 uur later pas gaan.. geweldig gewoon
Ik ga echt nog wel vaker dan anderen naar de wc maar ik kan nu soms 2 ½ à 3 uur niet hoeven. En ik durf gewoon weer boodschappen en zo te gaan doen zonder me zorgen te maken of ik wel naar de wc kan. De permanente aandrang is ook weg en als ik nu voel dat ik moet plassen lukt het ook vaak wel om dit nog even uit te stellen en mijn blaas kan nu ook weer grote hoeveelheden aan.
We zijn ook nog bezig geweest met grenzen aangeven ook hier is een ptsd behandeling aan vooraf gegaan. Ik krijg steeds duidelijker voor mijzelf wat ik wel en niet wil. Waar ik inmiddels zeker mee bezig ben is de lijn tussen werk en privé te bewaken, waar ik vaak op zondag uren met mijn werk bezig was en dan later hoorde wat een leuke dingen mijn collega’s in het weekend deden. Ik lees mijn schoolmail bij voorkeur op mijn werk en probeer mijn werk op mijn werk af te ronden, met voor mijzelf een aantal duidelijk afgebakende onderdelen die ik wel thuis doe. (rapporten, groepsplan).
Recent zijn we nog bezig geweest met een ptsd om ‘wat frustraties uit het verleden’ in het verlengde hiervan te verwerken. En als we het dan over verwerken hebben er bleken rondom mijn scheiding ook nog behoorlijk wat onverwerkte gevoelens te zitten, ik was heel erg blijven hangen in de laatste moeilijke periode en daardoor de mooie jaren een beetje kwijtgeraakt. Tijdens een ptsd behandeling zijn we hier mee bezig geweest , deze was best heftig en we hebben er ook muziek bij ingezet die mij heel erg raakte. Het mooie vervolg hierna was dat er nu in mijn huiskamer een ‘happy memories’ lijstje hangt met foto’s uit het mooie verleden en het in mijn directe omgeving opviel hoe relaxt ik nu op mijn ex-partner reageer. Eigenlijk ben ik nu echt daar waar ik dacht al te zijn ‘op een ontspannen manier met de vader van mijn kinderen omgaan’, zodat het voor hen nooit een probleem hoeft te zijn als je beide ouders tegelijk op visite of zo zijn.
Nog een mijlpaal die we bereikt hebben is auto rijden. Vanaf mijn 18e heb ik mijn rijbewijs en ik heb nooit echt graag gereden en al helemaal niet op de snelweg. Omdat mijn dochter verder weg ging wonen en op een plek waar je niet echt makkelijk komt met openbaar vervoer wilde ik toch graag gaan autorijden. Ook nu zijn we met een ptsd behandeling aan de slag gegaan. Ik heb een auto gekocht en ook nog een paar rijlessen genomen en inmiddels durf ik ‘gewoon’ over de snelweg. In het begin met angst en beven maar het voelt steeds vrijer.
Ik ben altijd een emotie eter geweest en ook hier zijn we mee aan de slag gegaan. In een jaar tijd ben ik, door bewuste keuzes te maken met eten (en niet zoals in het verleden de zoveelste lijnpoging), 16 kilo afgevallen. Ik merk dat in moeilijke periodes het emotie eten nog wel iets om de hoek ligt maar ik kan na een paar dagen vaak ook weer de stap naar gezonde keuzes maken.
Lang lopen was echt een probleem, laatst heb ik samen met mijn zus en vader een wandeling gemaakt van ruim 4 km gemaakt en dat was heerlijk. Oké mijn vader liep een stuk soepeler een trapje op dat we onderweg tegen kwamen, maar het was een tijd geleden dat ik zo’n afstand gewandeld had en nu ging het gewoon goed.
Er zijn best nog wat dingen waar we aan willen werken en dat gaat ook gebeuren maar ik ben zo blij met al deze veranderingen.